چرایی چشم‌انداز سازمانی

در بعد سازمانی هم حس اضطرار و یک گروه راهبر و قوی برای ایجاد تغییرات متفاوت و منحصربه‌فرد، لازم اما ناکافی است. از میان همه عواملی که همواره در دگرگونی‌های موفق نقش داشته‌اند، هیچ‌یک به‌اندازه چشم‌اندازی منطقی دارای اهمیت نیست. یک قانون کلی سودمند در خصوص چشم‌انداز سازمانی این است که هرگاه به‌عنوان یک رهبر نتوانید ظرف پنج دقیقه یا کمتر از آن، چشم‌انداز سازمانی را که آن را رهبری می کنید توصیف کنید که طرح تغییر را به‌ جلو می‌برد و بازخوردی را دریافت کنید که نشان از درک و توجه مخاطبانتان باشد، به دردسر افتاده‌اید.

اغلب ایجاد تحولات اساسی ممکن نخواهد بود، مگر آنکه بیشتر کارکنان مایل به همکاری باشند، دست‌کم تا آن اندازه که برای مدتی کوتاه، حاضر به فداکاری باشند. درعین‌حال افراد فداکاری نخواهند کرد، حتی اگر از شرایط موجود راضی نباشند، مگر اینکه ازنظر آنان مزایای بالقوه تغییر، شایسته توجه باشد و درواقع باور داشته باشند که ایجاد تغییر امکان‌پذیر است.

بدون اطلاع‌رسانی کافی و باورپذیر، هرگز نمی‌توان از افراد انتظار داشت از دل و عقل خود مایه بگذارند. اطلاع‌رسانی به‌صورت گفتاری و رفتاری هر دو انجام می‌گردد که به‌طورکلی شکل رفتاری آن تأثیرگذارتر است. هیچ‌چیز به‌اندازه رفتار و گفتار متناقض یک فرد مهم و بانفوذ، به روند تحول لطمه نمی‌زند. کاتر، جان پل. رهبری تغییر. ترجمه: شریفی، ثریا (۱۳۹۱). تهران: انتشارات نسل نواندیش. صص ۳۳ و ۳۴

آتیلا رهبر امپراتوری هون  و یکی از رهبران جاودان جهان در باب اهمیت چشم‌انداز غایی در به‌عنوان محرک هر رهبری برای موفقیت می‌گوید:

«چشم‌انداز داشتن و خواستن چیزی، خود عامل بزرگی در حرکت یک فرد، علی‌الخصوص رهبر یک جامعه است. رهبر می‌بایست چشم‌اندازهای شخصی خویش را که مثبت هستند به هر نحوی به دست آورد و به سرانجام برساند. چشم‌انداز و خواهش، نیروبخش و بازوی محرک حرکت انسانی است. چشم‌انداز احساس درونی است که از درون قلب و مغز آدمی سرچشمه می‌گیرد و باید چنان درست و منطقی باشد که سایر انسان‌ها، کارهای آنان و آرزوهایشان را تحت‌تأثیر قرار دهد.

رهبر ضعیف، فردی است که چشم‌انداز و خواسته‌ای ندارد. ازاین‌رو کسی که چشم‌انداز چیزی را ندارد و یا در مورد کاری خواسته و آرزوی ندارد، نباید به آن مقام انتخاب و منصوب شود. اگر افراد و نیروهای شما برای انجام مأموریتی داوطلب نیستند، آنان را به چنین مأموریتی نفرستید؛ زیرا انگیزه و محرک اصلی در آن‌ها وجود ندارد و شکست خواهندخورد.» رابرتز، وس. اسرار فرمانروایی آتیلا. مترجم: گلکاریان، قدیر (۱۳۷۵). تهران:انتشارات دیهیم. صفحه ۵۰