مفهوم رمزگشایی از سبک‌ رهبری رهبران جهان  (Decoding the leadership styles of today’s world leaders)

اکنون اجازه دهید وارد اصل موضوع شویم. ما قصد داریم به هر یک از این رهبران نگاه دقیق‌تری بیندازیم، سبک‌ رهبری غالب آنها را شناسایی و برخی از ویژگی‌های کلیدی را که رویکرد آنها را مشخص می‌کند برجسته کنیم. به یاد داشته باشید ما از کهن‌الگوهای  پوپولیست (Populist)، اقتدارگرا (Authoritarian)، تکنوکرات (Technocratic)، بینش‌گرا (رؤیایی) (Visionary)، و عمل‌گرا (Pragmatic) برای درک بیشتر استفاده خواهیم کرد.

سبک‌ رهبری رهبران جهان: دونالد ترامپ (رئیس‌جمهور ایالات متحده)

بیایید با دونالد ترامپ شروع کنیم. سبک غالب او، بدون شک، سبک رهبری پوپولیستی است. او از طریق پیام‌های ساده شده و تمرکز بر هویت ملی، اغلب با دورزدن رسانه‌های سنتی، مستقیماً با پایگاهی از حامیان ارتباط برقرار می‌کند. همچنین عناصر سبک رهبری تراکنشی (سبک رهبری معاملاتی) را در رویکرد او به انجام معاملات، به‌ویژه در مذاکرات تجاری می‌بینید.
او اغلب این معاملات را به‌عنوان برد یا باخت برای ایالات متحده، با تأکید بر تأثیر اقتصادی فوری توصیف می‌کند گاهی عناصری از رهبری اقتدارگرا هم دیده می‌شود، به‌ویژه در رد صداهای مخالف و تلاش‌های او برای اعمال کنترل بر سازمان‌های دولتی.

برای مثال در مورد استفاده دونالد ترامپ از توییتر فکر کنید. او بدون فیلتر، مستقیم و اغلب بحث‌برانگیز با مردم ارتباط برقرار می‌کند. اما همین استراتژی در رسیدن او به پایگاه و مخاطبان شخصی‌اش و کنترل روایت فوق‌العاده مؤثر است. در حقیقت این یک ارتباط پوپولیستی کلاسیک است. در نتیجه ویژگی‌های کلیدی شخصیتی دونالد ترامپ را در  ارتباط مستقیم، به چالش کشیدن هنجارهای تثبیت شده، اولویت‌دادن به منافع ملی و تمایل به برهم‌زدن وضعیت موجود باید توصیف کرد.

سبک‌ رهبری رهبران جهان: ولادیمیر پوتین (رئیس‌جمهور روسیه)

در آن‌سوی میدان برای ولادیمیر پوتین، ما شاهد یک نمایه رهبری بسیار متفاوت هستیم. سبک رهبری مسلط او، به‌وضوح سبک رهبری اقتدارگرا است. او کنترل متمرکز بر دولت و اقتصاد روسیه را حفظ و تأکید زیادی بر امنیت ملی دارد. بااین‌حال، عناصر سبک رهبری استراتژیک نیز در بازی او وجود دارد. پوتین یک‌ چشم‌انداز بلندمدت برای نقش روسیه در جهان دارد، او مایل است از ابزارهای مختلف  دیپلماسی، نیروی نظامی و اهرم اقتصادی برای دستیابی به اهداف ژئوپلیتیکی خود استفاده کند.

از طرفی عنصر سبک رهبری پوپولیستی پوتین را دست‌کم نگیرید. ولادیمیر پوتین احساس قوی غرور ملی را در خود پرورش می‌دهد و تصویری از قدرت و ثبات را به نمایش می‌گذارد که برای بسیاری از روس‌ها طنین‌انداز است.

برای مثال به الحاق کریمه به روسیه فکر کنید. این یک حرکت جسورانه و قاطع بود که قدرت پوتین را تثبیت و وجهه او را به‌عنوان یک رهبر قدرتمند که مایل به دفاع از منافع روسیه است تثبیت کرد. اگرچه این اقدام وی بسیار استراتژیک و حتی بحث‌برانگیز باشد. در نتیجه ویژگی‌های کلیدی شخصیتی پوتین را در  کنترل متمرکز، تأکید قوی بر امنیت ملی، سیاست خارجی قاطعانه و تصویر پرورش‌یافته از قدرت و ثبات باید توصیف کرد.

سبک‌ رهبری رهبران جهان: شی جین‌پینگ (رئیس‌جمهور چین)

شی جین‌پینگ (Xi Jinping) یک مطالعه موردی جذاب در رهبری مدرن ارائه می‌دهد. سبک رهبری غالب او بدون شک استبدادی و اقتدارگرایانه است. او قدرت را در حزب کمونیست چین تثبیت کرده و کنترل قوی بر تمام جنبه‌های جامعه چین اعمال می‌کند. اما یک عنصر تکنوکرات قوی نیز در رهبری او وجود دارد. شی جین‌پینگ بر توسعه اقتصادی و پیشرفت فناوری متمرکز است و برای تصمیم‌گیری به‌شدت به کارشناسان و داده‌ها متکی است.

رشد سریع اقتصادی چین در چند دهه گذشته گواهی بر این تمرکز است. از طرفی زیربنای همه اینها یک هدف رؤیایی است رؤیای چینی (The Chinese Dream) که شامل سه رکن کشور قدرتمند، جوان‌سازی ملی و شادی مردم است. این چشم‌انداز، یک روایت وحدت‌بخش برای مردم چین فراهم می‌کند و به مشروعیت‌بخشیدن حکومت حزب کمونیست کمک می‌کند.

برای مثال ابتکار کمربند و جاده چین را در نظر بگیرید. این یک پروژه زیرساختی عظیم است که هدف آن، اتصال چین با سایر نقاط جهان است. این یک حرکت استراتژیک است که چشم‌انداز شی جین‌پینگ را در مورد چینی موفق‌تر و تأثیرگذارتر منعکس می‌کند. در نتیجه ویژگی‌های کلیدی شخصیتی او را در کنترل قوی حزب، برنامه‌ریزی استراتژیک بلندمدت، تأکید بر ثبات و رشد اقتصادی، و چشم‌انداز روشن برای آینده چین باید توصیف کرد.

سبک‌ رهبری رهبران جهان: نارندرا مودی (نخست‌وزیر هند)

نارندرا مودی (Narendra Modi)، نخست‌وزیر هند، استاد سیاست پوپولیستی است. او از طریق سخنرانی‌های قدرتمند خود و تأکید بر ناسیونالیسم هندو، مستقیماً با مردم هند ارتباط برقرار می‌کند.
بااین‌حال، عناصر رهبری تحول‌آفرین نیز در بازی او وجود دارد. مودی چشم‌اندازی از یک هند مدرن، مرفه و بانفوذ جهانی در ذهن دارد، از طرفی او برای اجرای اصلاحاتی کار می‌کند که به او کمک می‌کند تا به این چشم‌انداز دست یابد. همچنین عنصر سبک رهبری پراگماتیسم یعنی عمل‌گرایی نارندرا مودی را نباید فراموش کنیم. مودی بر رشد اقتصادی و اصلاحات اجتماعی متمرکز است و مایل است برای دستیابی به این اهداف، سیاست‌های مختلفی را اتخاذ کند.

برای مثال به سیاست پول زدایی نارندرا مودی در سال ۲۰۱۶ نگاه کنید. این یک اقدام جسورانه و بحث برانگیز بود که با هدف سرکوب فساد و فرار مالیاتی انجام شد. اگر چه موفقیت یا عدم موفقیت آن قابل بحث است، اما نشان دهنده تمایل نارندرا مودی برای اقدام قاطع است. در نتیجه ویژگی های کلیدی شخصیتی او را در ارتباط مستقیم، تاکید بر ناسیونالیسم هندو، تمرکز بر توسعه اقتصادی و اصلاحات اجتماعی، و تمایل به اقدام جسورانه باید توصیف کرد.

سبک‌ رهبری رهبران جهان: رجب طیب اردوغان (رئیس‌جمهور ترکیه)

رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه، یک نمایه رهبری پیچیده و اغلب بحث‌برانگیز ارائه می‌دهد. سبک غالب او پوپولیستی است که از طریق لفاظی‌های قوی و تأکید بر ناسیونالیسم ترک و ارزش‌های اسلامی، برای بخش بزرگی از جامعه ترکیه جذابیت دارد. بااین‌حال، گرایش‌های استبدادی آشکار در رهبری او نیز وجود دارد. او قدرت را در ریاست‌جمهوری تثبیت کرده، مخالفان را سرکوب و آزادی مطبوعات را محدود کرده است.

اما زیربنای همه اینها یک هدف پویایی است؛ یعنی هویت احیا شده عثمانی. اردوغان به دنبال بازگرداندن ترکیه به شکوه سابق و اعمال‌نفوذ خود در منطقه و حتی فراتر از آن است. برای مثال به پاسخ او به کودتای ۲۰۱۶ نگاه کنید.

او از این رویداد برای تحکیم قدرت خود و پاکسازی مخالفان سیاسی خود استفاده کرد. این یک حرکت تعیین کننده بود که کنترل او را بر کشور مستحکم کرد. در نتیجه ویژگی های کلیدی شخصیتی او را در لفاظی قوی، تاکید بر ناسیونالیسم ترک و ارزش های اسلامی، سیاست خارجی قاطعانه، و گرایش به اقتدارگرایی باید توصیف کرد.

سبک‌ رهبری رهبران جهان: مثال‌های متضاد

• دونالد ترامپ در مقابل شی جین‌پینگ

حال، بیایید همه اینها را با برخی تضادها کنار هم قرار دهیم. به سبک ارتباط مستقیم و اغلب بدون فیلتر ترامپ در مقابل رویکرد بسیار کنترل شده و رسمی شی جین‌پینگ فکر کنید. ترامپ از توییتر برای دورزدن رسانه‌های سنتی استفاده کرد، درحالی‌که شی جین‌پینگ برای انتشار پیام خود به رسانه‌های تحت کنترل دولت متکی است. دو رویکرد کاملاً متفاوت برای ارتباطات.

• ولادیمیر پوتین در مقابل شیخ محمد بن راشد آل مکتوم

و یا تفاوت بین تأکید پوتین بر قدرت متمرکز و تأکید شیخ محمد بن راشد بر تصمیم‌گیری مبتنی بر داده‌ها را در نظر بگیرید. پوتین قدرت را در کرملین متمرکز می‌کند، درحالی‌که شیخ محمد بن راشد برای هدایت نوآوری و رشد اقتصادی در دبی بر داده‌ها و فناوری تکیه می‌کند. این تضاد بین کنترل متمرکز و مدیریت تکنوکراتیک است.

این تضادها طیف متنوعی از سبک‌های رهبری را که دنیای امروز ما را شکل می‌دهند برجسته می‌کند و درک این سبک‌های رهبری برای پیمایش در پیچیدگی‌های چشم‌انداز سیاسی جهانی بسیار مهم است.

سبک‌ رهبری رهبران جهان: رهبری در عمل

ما یک درک اساسی از سبک‌های رهبری غالب دونالد ترامپ، ولادیمیر پوتین، شی جین‌پینگ، نارندرا مودی، رجب طیب اردوغان و شیخ محمد بن راشد آل مکتوم را ایجاد کرده‌ایم. اما سبک رهبری به‌تنهایی کل داستان رهبری را بیان نمی‌کند. رهبری در مورد عمل جنبه دیگر داستان است؛ یعنی چگونگی واکنش رهبران به بحران‌ها، هدایت در تعارض‌ها و اجرای تغییرات و نتایج.

در این بخش، ما قصد داریم نحوه عملکرد رهبران منتخب خود را در موقعیت‌های خاص، با تمرکز بر نحوه شکل‌گیری سبک رهبری آنها در تصمیم‌گیری‌ها و نتایج آنها، تجزیه‌وتحلیل کنیم. این به ما درک دقیق‌تری از نقاط قوت و ضعف رهبری آنها ارائه می‌دهد.

در اولین وضعیت تحلیلی‌مان به سراغ واکنش رهبران به بحران‌های اقتصادی خواهیم رفت. هنگامی که رهبران با یک بحران اقتصادی مواجه می‌شوند، عموماً باید یک انتخاب اساسی داشته باشند: آیا رویکرد مداخله‌جویانه‌تری را اتخاذ، اقتصاد را فعالانه مدیریت و از مشاغل و افراد حمایت می‌کنند؟ یا اینکه رویکرد آزادتری را ترجیح می‌دهند که به نیروهای بازار اجازه می‌دهد با کمترین دخالت دولت عمل کنند؟

در چنین موقعیتی سبک ارتباطی آنها نیز مورد نقد قرار می‌گیرد. آیا آنها اعتماد و خوش‌بینی را نشان می‌دهند؟ و یا چالش‌ها را تصدیق می‌کنند و ارزیابی واقع‌بینانه‌ای از وضعیت ارائه می‌دهند؟ و یا  تلاش می‌کنند کشور را در پشت یک هدف مشترک متحد کنند؟

• سبک رهبری در عمل ولادیمیر پوتین: بحران مالی ۲۰۰۸

  زمانی که روسیه تحت تاثیر بحران مالی ۲۰۰۸ قرار گرفت، پوتین (نخست وزیر وقت) رویکرد نسبتاً مداخله جویانه ای را در پیش گرفت. دولت حمایت قابل توجهی از بانک ها و صنایع استراتژیک ارائه کرد و از درآمدهای عظیم نفتی خود برای ایجاد ثبات در اقتصاد استفاده کرد. پوتین همچنین تصویری از قدرت و ثبات را به نمایش گذاشت و به مردم روسیه اطمینان داد که بحران به طور موثر مدیریت می شود.

سبک اقتدارگرایانه پوتین در بحران مالی ۲۰۰۸ به او این امکان را داد که سریع و قاطعانه عمل کند و بحث های طولانی و موانع بوروکراتیک را دور بزند. تمرکز استراتژیک او بر امنیت ملی تضمین کرد که دولت، ثبات صنایع کلیدی را در اولویت قرار می دهد. با این حال، پیام‌های پوپولیستی او نیز نقش داشت و این روایت را تقویت کرد که روسیه در مواجهه با چالش‌های خارجی قوی و انعطاف‌پذیر است.

• سبک رهبری در عمل نارندرا مودی: کندی‌های اقتصادی در هند

  در مقابل، نارندرا مودی در دوران تصدی نخست‌وزیری هند با کندی‌های متعدد اقتصادی مواجه شده است. رویکرد او ترکیبی از سیاست‌های مداخله‌جویانه و آزادانه با تمرکز بر جذب سرمایه‌گذاری خارجی، ترویج کارآفرینی و اجرای اصلاحات ساختاری بوده است.

سبک پوپولیستی نارندرا مودی به او این امکان را داده است که مستقیماً با مردم هند ارتباط برقرار کند، رسانه‌های سنتی را دور و از سیاست‌هایش حمایت کند. دیدگاه تحول‌آفرین او از هند جدید، الهام‌بخش بسیاری از هندی‌ها برای پذیرش تغییرات و تلاش برای آینده‌ای بهتر شده است.

آنچه مشهود است این است که؛  پوتین در واکنش به بحران اقتصادی با رویکردی اقتدارگرایانه‌تر، اقدام قاطعانه‌ای برای حمایت مستقیم از صنایع کلیدی انجام داد. در مقابل نارندرا مودی، در واکنش به بحران اقتصادی، دموکراتیک‌تر عمل کرده و از ترکیبی از سیاست‌ها و استراتژی‌های ارتباطی برای تحریک رشد اقتصادی استفاده کرده است. هر دو رهبر با چالش‌های مهمی روبرو بودند، اما سبک‌های رهبری آنها پاسخ‌های آنها را به روش‌های بسیار متفاوتی شکل داد.

اجرای اصلاحات عمده اجتماعی یا سیاسی: شی جین‌پینگ در مقابل محمد بن سلمان

در سومین وضعیت تحلیلی‌مان به سراغ واکنش رهبران به اجرای اصلاحات عمده اجتماعی یا سیاسی خواهیم رفت. اجرای اصلاحات عمده اجتماعی یا سیاسی همیشه یک اقدام موازنه ظریف است. رهبران باید مزایای بالقوه تغییر را در مقابل خطرات اختلال و بی‌ثباتی بسنجند. آنها باید مخالفان را مدیریت کرده و اجماع ایجاد کنند، همچنین اطمینان حاصل کنند که اصلاحات مؤثر و پایدار هستند.

آنچه واضح است سبک رهبری رهبران نقش مهمی در شکل‌دادن به رویکرد آنها دارد. آیا آنها ثبات و تغییر تدریجی را در اولویت قرار می‌دهند؟ یا رویکرد رادیکال‌تر و دگرگون‌کننده‌تر را ترجیح می‌دهند؟

• شی جین‌پینگ و سیستم اعتبار اجتماعی در چین

رویکرد شی جین‌پینگ برای اجرای سیستم اعتبار اجتماعی در چین با تمرکز تکنوکراتیک بر جمع‌آوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، همراه با تأکید مستبدانه بر کنترل اجتماعی همراه بوده است.

سبک اقتدارگرایانه شی جین‌پینگ به او این امکان را داده است که بر مقاومت در برابر سیستم اعتباری اجتماعی غلبه و آن را به‌سرعت در سراسر کشور اجرا کند. تمرکز تکنوکراتیک او بر داده‌ها به او این امکان را داده است تا سیستم را به‌خوبی تنظیم و آن را مؤثرتر کند. بااین‌حال، سیستم همچنین به دلیل پتانسیل استفاده از آن برای تأثیرگذاری سیاسی بر آزادی مورد انتقاد قرار گرفته است.

در خصوص سیستم اعتبار اجتماعی (Social Credit System) در چین لازم به ذکر است که این سیستم  یک چارچوب نظارتی گسترده برای گزارش «قابلیت اعتماد بودن» افراد، شرکت‌ها و نهادهای دولتی در سراسر چین است. سیستم اعتباری چین در ظاهر شبیه اعتبار مالی در دنیای آزاد، تاریخچه مالی افراد یا مشاغل را مستند می‌کند و توانایی آن‌ها را برای بازپرداخت وام‌های آینده پیش‌بینی می‌کند.

• محمد بن سلمان و اصلاحات اجتماعی در عربستان سعودی

  در مقابل، محمد بن سلمان رویکرد عمل‌گرایانه‌تری را برای اجرای اصلاحات اجتماعی در عربستان سعودی اتخاذ کرده است. او محدودیت‌های زنان را کاهش، به سینماها اجازه بازگشایی داده و گردشگری را ترویج کرده است.

تمرکز عمل‌گرایانه محمد بن سلمان بر تنوع اقتصادی موجب اصلاحات اجتماعی او شده است، زیرا او به دنبال جذب سرمایه‌گذاری خارجی و ایجاد جامعه‌ای مدرن و بازتر است. تمایلات اقتدارگرایانه به او اجازه داده است تا این اصلاحات را به‌سرعت و قاطعانه بدون مواجهه با مخالفت‌های قابل‌توجه اجرا کند. بااین‌حال، سابقه حقوق بشری او همچنان مورد انتقاد قرار گرفته است.

آنچه مشهود است این دو رهبر اصلاحات اجتماعی قابل‌توجهی را اجرا می‌کنند، اما از رویکردهای بسیار متفاوت استفاده می‌کنند. شی جین‌پینگ، با سبک تکنوکراتیک و استبدادی‌تر، کنترل و ثبات اجتماعی را در اولویت قرار داده است. اما محمد بن سلمان، با رویکردی عمل‌گرایانه‌تر، تنوع اقتصادی و نوسازی را در اولویت قرار داده است.

سبک‌ رهبری رهبران جهان: لحظات کلیدی در رهبری

همان‌طور که مشاهده می‌کنید، سبک رهبری فقط یک مفهوم نظری نیست؛ بلکه پیامدهای واقعی داشته و نحوه واکنش رهبران به بحران‌ها، هدایت در تعارضات و اجرای تغییرات را شکل می‌دهد. در بخش بعدی پادکست، سمت تاریک سبک‌های رهبری را بررسی و  مشکلات بالقوه هر سبک در صورت افراط را ارائه خواهیم کرد.

آنچه در طول تاریخ قابل‌مشاهده بوده است، رهبری چیزی بیش از سیاست‌ها و استراتژی‌ها است؛ رهبری در مورد روایت‌هایی است که رهبران ایجاد می‌کنند و لحظاتی که میراث آنها را مشخص می‌کند.

• لحظات کلیدی در رهبری: ولادیمیر پوتین: مدیریت بحران و قدرت استراتژیک

مدیریت پوتین در مورد محاصره مدرسه بسلان (Beslan school) در سال ۲۰۰۴، لحظه تعیین کننده ای در رهبری او بود. بحرانی که در آن تروریست های چچنی صدها کودک را گروگان گرفتند، این بحران عزم پوتین را آزمایش و رویکرد استراتژیک او را در قبال امنیت ملی آشکار کرد.

پوتین قاطعانه پاسخ داد و به نیروهای روسی دستور داد تا به مدرسه یورش ببرند. با وجود اینکه این عملیات بحث برانگیز بود و بسیاری از گروگان ها کشته شدند. با این حال پوتین از اقدامات خود دفاع و استدلال کرد که باید امنیت کشور روسیه را در اولویت قرار دهد.

• لحظات کلیدی در رهبری: شی جین‌پینگ: رشد چین و توسعه مقتدرانه

تبدیل چین به یک نیروگاه اقتصادی تحت رهبری شی جین‌پینگ یک دستاورد غیرقابل‌انکار است. تأکید شی جین‌پینگ بر ثبات و برنامه‌ریزی بلندمدت، محیط مساعدی را برای رشد اقتصادی ایجاد کرده است.

اما با محدودیت آزادی‌های فردی و سرکوب مخالفان، هزینه‌هایی نیز به همراه داشته است. کمپین مبارزه با فساد او به طرز باورنکردنی در سرکوب فساد مؤثر بود، اما همچنین رقبای سیاسی را حذف کرد و قدرت خود را تثبیت کرد. شی همچنین بخش‌های کلیدی رشد فناوری را توسعه داد. رشدی که حاصل آن چین امروزی است.

• لحظات کلیدی در رهبری: رجب طیب اردوغان: سیاست خارجی قاطعانه

تصمیم اردوغان برای تبدیل دوباره ایاصوفیه در استانبول به مسجد، لحظه‌ای تعیین‌کننده در سیاست خارجی او بود. این تصمیم که به طور گسترده توسط رهبران بین‌المللی محکوم شد، توسط بسیاری به‌عنوان نمادی از رهبری قاطعانه اردوغان و تمایل او به نمایش قدرت ترکیه در صحنه جهانی تلقی شد. ایاصوفیه یک نقطه عطف مذهبی بود و باعث محبوبیت بیشتر او شد.

• لحظات کلیدی در رهبری: شیخ محمد بن راشد آل مکتوم: تحول دبی – چشم‌انداز فناوری
  
  

دیدگاه شیخ محمد بن راشد آل مکتوم برای دبی گواهی بر قدرت رهبری تکنوکرات است. او با استفاده از تصمیم‌گیری مبتنی بر داده و برنامه‌ریزی استراتژیک بلندمدت، دبی را به یک مرکز جهانی گردشگری، مالی و فناوری تبدیل کرده است.

این اقدام بسیار جسورانه است. سرمایه‌گذاری‌های او در زیرساخت‌ها، مانند برج خلیفه و متروی دبی، باعث جذب گردشگران و کسب‌وکارها از سراسر جهان شده است. تأکید او بر نوآوری، اکوسیستمی پر رونق را برای استارتاپ‌ها و کارآفرینان ایجاد کرده است. شیخ محمد با استفاده از تکنولوژی دبی را با موفقیت متحول کرده است.

خلاصه سبک‌ رهبری رهبران جهان: سبک رهبری به‌عنوان یک افزایش‌دهنده نیرو یا مخرب

امیدوارم به این نتیجه رسیده باشید که سبک‌های رهبری این شخصیت‌های تأثیرگذار تأثیر عمیقی بر کشورهای آنها در داخل و یا  صحنه جهانی داشته است و چگونه تصمیمات آنها که بر اساس سبک‌های غالب آنها شکل‌گرفته است، بر همه چیز از رشد اقتصادی گرفته تا روابط بین‌الملل و انسجام اجتماعی تأثیر گذاشته است.

آنچه مشهود است سبک رهبری  فقط خصلت‌های شخصیتی نیستند، بلکه نیروهای قدرتمندی هستند که می‌توانند پیشرفت را تسریع کنند یا یک ملت را سال‌ها به عقب برگردانند.

در نهایت، رهبری در مورد مسئولیت است. این در مورد شناخت قدرتی است که در اختیار داریم و  مهم این است که از آن قدرت به طور عاقلانه، اخلاقی و به نفع کسانی که به آنها خدمت می‌کنیم استفاده کنیم.