نتیجه‌گیری: قدرت شور و اشتیاق و انگیزه درونی

بیشتر رهبران موفق معتقدند انسان باید به کاری که انجام می‌دهد عشق داشته باشد و این حقیقت دارد؛ زیرا اگر این علاقه وجود نداشته باشد انجام کار خیلی سخت خواهد شد. بدون داشتن علاقه به کار، انسان منطقی به طور حتم تسلیم می‌شود و طبیعتاً آن کار در طول یک دوره زمانی طولانی انجام خواهد شد؛ بنابراین اگر کاری را دوست ندارید و یا اگر از انجام آن لذت نمی‌برید و اگر به‌راستی عاشق کارتان نیستید، بالاخره آن را رها خواهید کرد و تسلیم خواهید شد و این همان اتفاقی است که در عمل برای بیشتر مردم رخ می‌دهد.

اگر به کسانی که موفق شده‌اند و کسانی که موفق نشده‌اند به‌دقت نگاه کنیم، اغلب آن‌هایی که موفق شده‌اند عاشق کاری بوده‌اند که انجام می‌دادند، بنابراین وقتی شرایط دشوار می‌شد همچنان از خود پشتکار نشان می‌دادند؛ و آن‌هایی که عاشق کارشان نبودند ادامه نمی‌دادند؛ چراکه افراد عاقلی بودند. نتیجه اینکه اگر کسب و کارمان را دوست نداشته باشیم، نمی‌توانیم آن را تحمل کنیم، بنابراین سخت تلاش می‌کنیم و همواره نگرانیم، اما ازآنجایی‌که آن را دوست نداریم، سرانجام شکست می‌خوریم.

 آنچه در زیر به نقل از سوئی چیرو هوندا خواهد آمد به ما ثابت می‌کند که محروم‌کردن افراد موفق از کارشان، به منزله مجازات آنهاست و این سخن بیهوده نیست. سوئی چیرو هوندا می‌گوید: وقتی مردم مرا می‌بینند که ساعاتی در کارگاهم به کار مشغولم، به تمسخر می‌گویند که ژنرال مشغول ساماندهی امور است. کار طولانی کارگاه نه‌تنها برای من رنج و ملامتی در برندارد، بلکه سرشار از شور و اشتیاق و لذت است.

مدیریت و رهبری شرکت نباید مانع شود که از لذت کار در کارگاه محروم بمانم. چرا باید کسی، تنها به‌خاطر این‌که مدیریت یک شرکت را به عهده‌ دارد تمام روز را پشت میزش بنشیند و با انگشتانش بازی کند. به‌یقین یک مدیر باید وقت خود را به شیوه‌ای دیگر بگذراند.

من قصد موعظه ندارم؛ اما معتقدم که برخی از مدیران و کارگزاران ترجیح می‌دهند که تمام روز را با خواندن اعداد و ارقام و گزارش سپری کنند. آن‌ها از آمدن به کارگاه و به‌سربردن در میان کارکنان دیگر طفره می‌روند. برای مهندسی مثل من دردناک است که تمام‌وقت خود را به‌حساب و کتاب اختصاص دهم. خوشبختانه کارشناسان خبره‌ای با من کار می‌کنند، اما من با خود عهد کرده‌ام که نگذارم مدیریتم به مجازاتی برای من تبدیل شود.

جان سی مکسول می‌گوید: مردم اغلب درباره رمز موفقیت من می‌پرسند. صرف‌نظر از این سؤال که مفهوم موفقیت چیست، پاسخ من معمولاً خیلی ساده است. من عاشق کاری هستم که انجام می‌دهم! همه ما این اندرز را شنیده‌ایم که چیزی را پیدا کن که آن‌قدر دوست داشته باشی که حاضر باشی آن را به‌رایگان انجام دهی؛ سپس یاد بگیر آن را چنان خوب انجام دهی که مردم خشنود باشند برای انجام آن به تو پول بپردازند. این کاری است که من در زندگی حرفه‌ای انجام داده‌ام. احساس من مانند توماس ادیسون است که می‌گفت: من هرگز یک روز هم در زندگی کار نکرده‌ام، هر کاری کرده‌ام برای سرگرمی بوده است! مکسول،جان سی. طلای رهبری.مترجم: عظیمیه بلوریان،احمد(۱۳۸۷).تهران: انتشارات:رسا. صفحه۷۳

پیروی از علاقه شدیدتان کلید یافتن استعدادهای درونی است. ذوق و استعداد هرگز برای توانمندسازی ما در جهت رسیدن به توانایی نهایی کافی نیست.  مردمان بسیاری در دنیا هستند که دارای ذوق و استعداد طبیعی هستند.

اما هرگز به موفقیت‌های شخصی و حرفه‌ای نایل نمی‌شوند؛ ازاین‌رو در زندگی نباید تخم‌های سالم را زیر مرغ‌های مرده  گذاشت. اگرچه داشتن دانش، تیم بزرگ و… می‌تواند ثروت بزرگی باشد، اما ما را تبدیل به چیزی که می‌توانیم باشیم نمی‌کند. شور و علاقه است که تفاوت واقعی ایجاد می‌کند. شور و اشتیاق، خارق‌العادگی را از معمولی متمایز می‌کند. هنگامی که به گذشته کاری خود فکر می‌کنم، متوجه می‌شوم که شور و اشتیاق به من توانایی بخشید که کارهای زیر را انجام دهم.

چیزهایی را باور کنم که باور نداشتم

چیزهایی را حس کنم که حس نمی‌کردم

تلاش‌هایی بکنم که قبلاً نمی‌کردم

چیزهایی را به دست آورم که قبلاً به دست نیاورده بودم

اشخاصی را ملاقات کنم که قبلاً نمی‌دیدم

مردمی را برانگیزم که قبلاً بر نمی‌انگیختم

مردمی را رهبری کنم که قبلاً نمی‌کردم

شور و اشتیاق، تفاوتی باورنکردنی در زندگی من ایجاد کرده است. جک ولش، رئیس هیئت‌مدیره و مدیرعامل جنرال‌الکتریک، می‌گوید: دنیا از آن رهبران با شور و اشتیاق و برانگیخته است. مردمی که نه‌تنها انرژی فوق‌العاده‌ای دارند، بلکه می‌توانند کسانی را که رهبری می‌کنند پرانرژی سازند، در تمام سال‌هایی که مردم را مشاهده کرده‌ام، هنوز کسی را ندیده‌ام که استعدادهای نهان او شکفته شود بدون اینکه عشق و علاقه‌ای در او باشد.

مارک البیون در کتاب خود تحت عنوان ساختن زندگی و امرارمعاش درباره یک مطالعه آشکارکننده، از سوداگرانی می‌نویسد که دو مسیر کاملاً متفاوت را پس از فراغت از تحصیل دانشگاهی طی کرده‌اند. وی چنین می‌گوید: یک بررسی از فارغ‌التحصیلان دانشکده بازرگانی، سابقه ۱۵۰۰ نفر را از ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰ موردمطالعه قرار داده است. در آغاز، فارغ‌التحصیلان به دو گروه تقسیم شدند.

گروه الف کسانی بودند که گفته بودند می‌خواستند اول پول درآورند تا بعداً هر کار خواستند بکنند. یعنی پس از اینکه مشکلات مالی خود را حل‌وفصل کنند. گروه ب شامل کسانی بود که ابتدا به دنبال علاقه واقعی خود بودند و اطمینان داشتند که پول عاقبت خود به دنبال آن می‌آید. چه درصدی در هر گروه وجود داشت؟

از ۱۵۰۰ فارغ‌التحصیل در مطالعه موردنظر، کسانی که در گروه الف «اول پول» بودند ۸۳ درصد کل یا ۱۲۴۵ نفر را تشکیل می‌دادند. گروه ب یعنی خطرپذیرها جمعاً ۱۷ درصد یا ۲۵۵ نفر بودند. پس از ۲۰ سال، ۱۰۱ میلیونر در کل این دو گروه به وجود آمده بود که یک نفر از گروه الف و ۱۰۰ نفر از گروه ب بودند. سر ولی بلوتنیک، نویسنده گزارش مورد اشاره، به این نتیجه رسید که «اکثریت کسانی که ثروتمند شدند برای این ثروتمند شدند که عمیقاً جذب کار موردعلاقه خود شدند. شانس آنها حاصل تصادفی کاری بود که از آن لذت می‌بردند.»

هنگامی که مردم به دنبال چیزی بر می‌آیند که شدیداً به آن علاقه‌مند هستند، وضعیت را تغییر می‌دهد. شور و اشتیاق و علاقه آنها را مالامال از انرژی و آرزو می‌کند، به آنها اراده برنده‌شدن می‌دهد. همان. صص۷۸ الی ۸۰شور و اشتیاق و هیجان برای آنچه انجام می‌دهید کانون موفقیت و ارضای خاطر است. شور و اشتیاق به شما سوخت می‌رساند و درحالی‌که دیگرانی که در اطراف شما هستند خسته می‌شوند به شما انرژی کارکردن می‌دهد.

شور و اشتیاق به شما کمک می‌کند که به پاسخ‌هایی برسید، آن هم هنگامی که دیگران از داشتن ایده‌های خلاق دست می‌کشند. شور و اشتیاق اراده شما را تقویت می‌کند آن هم زمانی که دیگران کار را رها می‌کنند. شور و اشتیق به شما شجاعت و جرات خطرپذیری می‌بخشد درحالی‌که دیگران در طلب آسایش و ایمنی هستند. شور و اشتیاق به شما اجازه می‌دهد بازی کنید درحالی‌که دیگران هر روز کار می‌کنند.